Στην χώρα μας από τη πρώτη δημοκρατία του Περικλή, ο λαός ανέθετε μέσω ψήφου, τα ηνία του ‘δήμου’ στους ικανότερους των πολιτών, προκειμένου να νοιαστούν για τα κοινά του κοινού των Αθηναίων.
Ταυτόχρονα ο νομοθέτης είχε θεσπίσει και τον εξοστρακισμό για όσους πρόδιδαν τα της δημοκρατίας.
Στο πέρασμα των χρόνων η δημοκρατία εξελίχθηκε και παγιώθηκαν θεσμοί, δημιουργώντας την αναγκαιότητα υποστήριξης των θεσμών αυτών, από ανθρώπινο δυναμικό, άλλοτε αξιωματικά και άλλοτε εκλεκτικά. Από αυτή την ανάγκη της κοινωνίας, των υπαρχόντων οικισμών μεγάλων και μικρών(νομαρχία, δήμος, κοινότητα) και τις σχέσεις αλληλεξάρτησης που είχαν μεταξύ τους, προέκυψαν - θεσμοθετήθηκαν και οι ονομασίες των προσώπων(νομάρχης, δήμαρχος, κοινοτάρχης).
Στη σημερινή εποχή γίνεται πολλές φορές σύγχυση μεταξύ του θεσμού και του προσώπου που τον αντιπροσωπεύει. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στα άμεσα επηρεαζόμενα από τους τους πολίτες δημοκρατικά αξιώματα που δεν είναι άλλα, από τον θεσμό του Δημάρχου, αντιδημάρχου δημοτικού συμβούλου…
Ενώ θα ανέμενε κάποιος , οι τα κοινά επιζητούντες, να σέβονται και να τιμούν τους θεσμούς και τους νόμους ( που εκλέχθηκαν να υπηρετούν), πρώτοι αυτοί καταλύουν την έννοια της δημοκρατίας και διδάσκουν την μη συμμόρφωση με τα νόμιμα.
Με το σκεπτικό αυτό από εδώ και στο εξής,θα θα χρησιμοποιώ τον όρο Καραγκιόζης για τα πρόσωπα που αντί να υπηρετούν τον θεσμό αυτοί τον καταλύουν
Κατά τη γνώμη μου όμως ο χαρακτηρισμός, αδικεί τον καραγκιόζη. Η μορφή του καραγκιόζη, ήταν ο καθρέπτης της εποχής όπου έβλεπες την φτώχεια ,την δυσκολία του ελευθέρως εκφράζεσθαι και ο αγώνας για την καθημερινή επιβίωση.
Στη σημερινή εποχή κανένα από τα πρόσωπα αυτά δεν στοχεύει σε ικανοποίηση πρωτογενών αναγκών, αλλά σε καταβαράθρωση αντιπάλων που θα σταθούν εμπόδιο στα σχέδια τους για την ανεξέλεγκτη χρήση , άσκησης της εξουσίας.
Είναι δε μερικές φορές τέτοιο το θράσος ορισμένων εκλεγμένων , ενώπιον των πολιτών, που καταρακώνουν και ισοπεδώνουν συνηδείσεις και δή ψηφοφορων τους στην τοπική κοινωνία. Θυμίζουμε πως παρόλο που οι με τα κοινά ασχολούμενοι γκρινιάζουν διαρκώς για την τεράστια καταπόνηση και το ψυχικό τους κόστος, στο τέλος επανέρχονται και ζητούν κατ΄ επανάληψη τη ψήφο των δημοτών(μέλι έχει η θέση;).
Ο πολίτης λοιπόν οφείλει σεβασμό στον θεσμό. Ταυτόχρονα οφείλει όμως να αναθέτει τη φύλαξη των θεσμών σε πρόσωπα που θεωρεί ότι έχουν την ικανότητα αυτή.
Τι γίνεται στη περίπτωση που παρατηρείται απόκλιση του θεσμού από το πρόσωπο;
Ευτυχώς ο νομοθέτης προνόησε, επιτρέποντας στο λαό να παρέχει ή να άρει την εντολή αυτή κάθε 4 χρόνια, όταν του το επιτρέπουν οι ‘δοσοληψίες’ που έχει αναπτύξει με τους εκλεγμένους.
